« Κύριε όργανο, μπορώ να περάσω; »
.. για την παρουσία μπάτσων στο χώρο του Πα.Μακ.
για ενημέρωση..
Στις 4/4/2017 , όσοι βρέθηκαν στο χώρο του ΠΑΜΑΚ, αντίκρισαν μια πρωτόγνωρη εικόνα: αστυνομική κλούβα στην Εγνατία και μπάτσοι, περιμετρικά και μέσα στον προαύλιο χώρο του πανεπιστημίου και στις εισόδους. Αυτούς, κάλεσε ο πρύτανης Αχιλλέας Ζαπράνης, με αφορμή τα γεγονότα της Δευτέρας (3/4) , δηλαδή της παρέμβασης που πραγματοποίησε αλληλέγγυος προς τους μετανάστες κόσμος, στο συνέδριο με θέμα «Διαστάσεις του προσφυγικού ζητήματος και της ανθρωπιστικής κρίσης – Διάλογος για τα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο και των δικαιούχων διεθνούς προστασίας». Όλα αυτά με σκοπό την παροχή «προστασίας» , προκειμένου να διεξαχθεί «ομαλά» η δεύτερη εκδήλωση του συνεδρίου , με θέμα «Η Τέχνη αποτυπώνει τον μετανάστη» και όπως ο ίδιος δήλωσε, με σκοπό «την διασφάλιση όχι μόνον του δημόσιου χώρου αλλά και της ζωής των φοιτητών.»
Μετά από εντολή του Α. Ζαπράνη , οι μπάτσοι πραγματοποιούσαν face control, απαιτώντας από τους φοιτητές την επίδειξη πάσο, προκειμένου να εισέλθουν στο πανεπιστήμιο. Όπως ήταν φυσικό, πολλοί από αυτούς που βρίσκονταν εκεί, αντέδρασαν αποκλείοντας την κεντρική είσοδο, απαιτώντας την απομάκρυνσή τους. Τότε ο πρύτανης έδωσε επιπλέον εντολές στους μπάτσους, να σπάσουν τον αποκλεισμό, με αποτέλεσμα σπρωξίματα, βρισιές και μικροχτυπήματα.
άλλες μικρές ιστορίες… για αγρίους
Οι δηλώσεις και οι ενέργειες του πρύτανη για το περιστατικό που έλαβε χώρα στις 4/4, αποτυπώνει την όλη κατάσταση που επικρατεί στο ΠΑΜΑΚ αυτή τη στιγμή. Ο Α. Ζαπράνης, όσο καιρό χρίζεται του αξιώματος του πρύτανη, προσπαθεί να χτίσει ένα τέτοιο καθεστώς στο ΠΑΜΑΚ, όπου οτιδήποτε ριζοσπαστικό προκύπτει, πάντα να φιλτράρεται και να καταστέλλεται, όπως για παράδειγμα τα σαμποτάζ των Γενικών Συνελεύσεων (κλειδώματα αμφιθεάτρων, προσωρινές διακοπές ρεύματος), ακόμα και των συζητήσεων των επιμέρους τμημάτων του πανεπιστημίου. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η απαγόρευση της διεξαγωγής της συνέλευσης των Ειδικών Παιδαγωγών (φοιτητριών και μη) σχετικά με την διεκδίκηση βασικών επαγγελματικών δικαιωμάτων τους, με τον ίδιο τον πρύτανη να δηλώνει πως «δεν θα κάνετε συνέλευση μέσα στο πανεπιστήμιό μου». Προς πληροφόρηση, παρά την δήλωση αυτή, ο κόσμος μαζεύτηκε την Παρασκευή 31/3, και πραγματοποίησε παρέμβαση σε μάθημα του Προέδρου του Τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής, Ιωάννη Αγαλιώτη, διαμαρτυρόμενος για απάθεια και έλλειψη στήριξης. Σαν απάντηση σε αυτό, και πάντα στο πλαίσιο της πολιτικής που υπαγορεύουν οι πρυτανικές αρχές, στάλθηκε στους φοιτητές mail με την καταγγελία του ίδιου του προέδρου τμήματος προς τους φοιτητές για την «υπεράσπιση της θιγόμενης τιμής και αξιοπρέπειάς του», υπογεγραμμένη, φυσικά, απ΄όλο ανεξαιρέτως το ακαδημαϊκό προσωπικό του τμήματος.
Οι καταγγελίες σε φοιτητές δεν μας εκπλήσσουν, αφού μετά από εκδήλωση αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης μεταναστριών και προσφύγων, που πραγματοποιήθηκε στις 5/10/2015, οι πρυτανικές αρχές μήνυσαν την ομάδα των διοργανωτών. Η αντιμεταναστευτική αυτή στάση, όμως, έρχεται σε αντίφαση με την πρόσφατη διοργάνωση συνεδρίων και εκδηλώσεων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων. Φάσκει και αντιφάσκει (;).
Προφανώς, ο πρύτανης, επιδιώκει μια κατάσταση, όπου τα πάντα και οι πάντες θα ελέγχονται από τον ίδιο. Μια κατάσταση εξαίρεσης, την οποία ο ίδιος καταφέρνει και την εφαρμόζει, επικαλούμενος πάντα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των φοιτητών. Παρουσιαζόμενος, λοιπόν, σαν αρμόδιος και ειδήμων για το οτιδήποτε συμβαίνει στο πανεπιστήμιο, υποστηρίζει πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση σε οποιοδήποτε θέμα κι αν προκύπτει ανά καιρούς, πέρα από αυτήν που προτείνει ο ίδιος. Ο Ζαπράνης, λοιπόν, μια φιγούρα που δηλώνει δημόσια πως «το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είχε λόγο ύπαρξης ποτέ», και η τόσο χαρακτηριστική συμπεριφορά, τακτική και πολιτική του, μάλλον επικροτούνται και από την κυβέρνηση, αφού η σιωπή της τελευταίας και οι εντολές του παραπάνω έχουν σαν αποτέλεσμα τα ΜΑΤ να μπουκάρουν στο πανεπιστήμιο και να χτυπούν φοιτητές.
για μας ..
Όλη αυτή η πολιτική διαχείριση από πλευράς των πρυτανικών αρχών μας βρίσκει αντίθετους. Έχουμε την ανάγκη να υπάρχουμε, να δρούμε, να δημιουργούμε και να διεκδικούμε και επειδή η επιβεβλημένη πανεπιστημιακή συνθήκη μας καταστέλλει, συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις σε αυτήν.
Στον εσωτερικευμένο ανταγωνισμό μέσα στο πανεπιστήμιο, προτάσσουμε την αλληλεγγύη μας. Επιλέγουμε τις αδιαμεσολάβητες και οριζόντιες διαδικασίες, στην βάση της αυτονομίας και της ισότητας, ορίζοντας οι ίδιες/ίδιοι τους τρόπους και τα μέσα αντίστασής μας και επαναπροσδιορίζοντάς τα, μέσα από τις μεταξύ μας ζυμώσεις και σχέσεις.
Αυτόνομο Σχήμα
Πα.Μακ.